„Katarzyna jak sprężyna” Suzy Becker (Wydawnictwo Akapit Press, 2016) to urocza, pełna fantazji i humoru opowieść o szkolnych i rodzinnych perypetiach zwariowanej dziesięciolatki (a wkrótce – jedenastolatki).
Tytułowa Katarzyna chodzi do piątej klasy, świetnie gra na flecie, ma mnóstwo energii i pomysłów, jej najlepsza koleżanka to Baśka. Przyjaciółka pomaga jej w rozwiązaniu kłopotliwych sytuacji, a tych przytrafia się naszej bohaterce niemało. Jest więc pani Małostkowa – nauczycielka plastyki, która nie potrafi dostrzec artystycznego talentu Katarzyny, są arcynudne próby orkiestry bez… instrumentów. Jest wreszcie Nora – rówieśniczka i sąsiadka Katarzyny, z którą ani nie umie, ani nie chce się porozumieć. Tymczasem zostaje postawione przed nią zadanie: zaopiekować się, a może nawet zaprzyjaźnić z nielubianą koleżanką. A jak powiedziała Eleonora Roosevelt: „Jeśli wydaje Ci się, że nie możesz czegoś zrobić, to musisz to zrobić”. I tak Katarzyna podejmuje się „projektu Nora”. W najbliższych planach ma przy tym organizację własnych – jedenastych urodzin oraz coroczny bal drużyny zuchowej. Jak się to wszystko powiedzie? Warto się przekonać.
Być może zastanawiacie się także, jaka jest rodzina Katarzyny? Odpowiadam: jest taka jak sama Katarzyna – niby zwyczajna, jakich wiele, a jednak jest w niej coś wyjątkowego. Państwo Geller to bardzo zapracowana mama prawniczka i tata – pisarz. Są jeszcze dwie siostry – starsza Roberta, czasem traktująca Katarzynę z góry, ale w sumie trzymająca jej stronę, i młodsza Flora – słodki przedszkolak. Wszyscy razem (plus super pies Rocky) tworzą nieco zwariowany, ale kochający się i zgrany (nawet pomimo pewnych problemów) zespół. Rodzice, uwielbiający Alberta Einsteina, pamiętają o jego znanym powiedzeniu:
„Najważniejszą decyzją, którą trzeba podjąć, jest to, czy wszechświat, w którym żyjemy, traktujemy przyjaźnie, czy wrogo”.
Postanowili więc, że swoje córki będą wychowywać tak, żeby świat wydawał się im przyjaznym, a nie wrogim, miejscem. Dzięki temu też pewnie Katarzyna tak dobrze radzi sobie z codziennymi problemami.
Powieść Suzy Becker zainteresuje z pewnością czytelniczki około 9+. Główna bohaterka opowiada o swoich szkolno-domowych perypetiach z dużym humorem, a co najważniejsze – wzbogacając je mnóstwem pomysłowych i dowcipnych rysunków* (nie ma racji nauczycielka plastyki podejrzewając ją o brak talentu!).
Zachęcam do przeczytania i dobrej zabawy! Agata
*W rzeczywistości ilustratorką książki jest sama autorka, Suzy Becker
Było sobie pewne miasteczko, Wdoligłaźno, a w nim mieszkańcy żyjący w wielkiej szczęśliwości, dobrostanie, wrażliwi na dolę i niedolę drugiego człowieka, gdy trzeba pomagający sobie nawzajem. Pewnego dnia wydarzyło się tam jednak wielkie nieszczęście – spłonęła Biblioteka, a potem jeszcze kilka innych ważnych budynków użyteczności społecznej. I tak, powoli, ale nieuchronnie, Wdoligłaźno stało się miejscem smutnym, pełnym zgorzkniałych, przepracowanych, nierzadko głodujących ludzi, którzy zapomnieli o tym, co w życiu ważne i piękne. Aż wreszcie ktoś musiał ich przebudzić. “Ogrzyca i dzieci” Kelly Barnhill to książka przypominająca ciepły kocyk – otula duszę pięknem przedstawionej historii i choć zdarzy się po drodze wiele kłujących w serce niegodziwości, to całość niesie ze sobą wspaniałe przesłanie: dobro to jedyna wartość, która się mnoży, jeśli się ją dzieli. Myśl nienowa, ale warta przypominania. Czytaj dalej 
